
Jan Roos: Bijkomen van Alex Soze
Zoals je kan zien heb ik tijdens de opname alleen maar me afgevraagd waar ik nou in hemelsnaam terecht was gekomen. Want hoe je het wendt of keert, die Alex is echt een reus van een kerel. En die stem, ik hoor hem nog steeds echoën in de achterkant van mijn schedel, gaat door merg en been. Het heeft gewoon geen zin om tegen hem in te gaan zitten schreeuwen. Want dan is het voor de kijker al helemaal niet te doen zonder paracetamol. Voor het eerst in het bestaan van Roddelpraat wist ik me eigenlijk geen raad.
“En die stem, ik hoor hem nog steeds echoën in de achterkant van mijn schedel, gaat door merg en been.”
“Alles kan kapot”, schreeuwt ie steeds. Nou, ik ben nog steeds kapot. Nog nooit zulke vermoeiende uren in mijn leven gehad. Aan de andere kant was het ook wel weer vermakelijk om te zien hoe iemand zich niet anders voordoet dan in zijn fimpjes. We hebben weleens zo’n typetje gehad en die was tijdens de opname gewoon zichzelf. En daar was echt geen hol aan. Ik weet niet of Soze een rolletje speelt of niet. Ik weet wel dat hij in ieder geval verdomd lang in die rol kan blijven. Dus ik ben bang dat hij werkelijk zo is. En dan mag hoor, maar dit was eens maar nooit meer. Alles kan inderdaad kapot. Zoals ik.